ورود زنان به استادیوم مرثیه ای بر یک رویا

در طی هفته های گذشته با جدیت هرچه تمام در جستجوی مصوبه یا بخشنامه ای بودم که به استناد آن ورود بانوان به استادیوم های فوتبال منع گردیده و هرچه گشتم کمتر یافتم.

مطمئنم شگفت زده خواهید شد اگر بدانید اصلا منشا این ممنوعیت مشخص نیست و به صورت واضح معلوم نمی باشد که چه نهاد قانونی این قاعده را بنا نهاده و به استناد چه مصوبه ای این محدودیت های پر دردسر اعمال می گردد.

صرفا و در نهایت به آن چه که رسیدم چیزی نبود جز احتمال وضع این محدودیت ها توسط شورای تامین استان ها و آن هم بدون دستیابی به هیچ مصوبه و نامه رسمی به ناچار به قانون رسمی مادر این کشور یعنی قانون اساسی رجوع کرده و نتیجه آنکه ، مشخصا این محدودیت ها مخالف بند 9 از اصل سوم قانون اساسی که دولت جمهوری اسلامی ایران را مکلف به رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه در تمام زمینه های مادی و معنوی نموده و اصول 20،19و21 قانون اساسی می باشد.

در قانون مجازات اسلامی نیز به هیچ وجه ورود زنان به استادیوم به هر ترتیب خواه با گریم و خواه با ظاهر طبیعی دارای وصف مجرمانه نبوده و قابل مجازات نمی باشد.

حال چگونه و به چه مجوز قانونی این دختران بازداشت می گردند نه تنها برای اینجانب بلکه برای اکثر جامعه حقوقی کشور گنگ و مبهم می باشد و به اعتقاد بنده به هیچ عنوان محاکمه این افراد میسر و ممکن نخواهد بود. (از لحاظ قانونی)

زیرا همانگونه که می دانید سال گذشته و به خاطر فشار فیفا عده ای از بانوان مجوز حضور در استادیوم و دیدن فینال جام باشگاه های آسیا در تهران را دریافت نمودند، پس با این کیفیت وصف مجرمانه برای فعل دخترانی که بازداشت می گردند کاملا زایل گردیده است مگر اینکه بپذیریم حاکمیت خود اجازه انجام جرم به گروه زیادی از بانوان را با دیدن آن مسابقه فوتبال داده که این غیر ممکن است.

از بعد فقهی نیز ما ممنوعیتی در این زمینه نداریم و اصل بر جواز ورود بانوان به ورزشگاه می باشد و اساسا اگر دولتمردان ما اعتقاد به حرمت شرعی این مساله داشتند پس چگونه با عتاب فیفا و اخم اینفانتینو این حرمت شکسته شده و جواز حضور صادر گردیده بود؟ یا اگر حرمت شرعی برای این امر قائل هستیم آیا این حرمت برای دیدن والیبال یا بسکتبال آقایان صدق نمی کند؟
توضیحات دیگر در این خصوص مانند نامناسب نبودن محیط ورزشگاه و یا به کاربردن الفاظ رکیک نیز غیر قابل قبول و فاقد وجاهت است.
آیا قائل به این امر هستیم که فعل دیگران می بایست تضییع کننده حقوق افراد دیگر باشد؟
چرا این محیط تا سالهای اول انقلاب سالم و پاک بوده و اکنون چنین شده است؟
و اگر محیط ورزشگاه ناسالم است نباید هیچکس به آن وارد شود و در این زمینه تفاوتی میان مردان و زنان نیست.
جان کلام آنکه تدبیری باید اندیشید تا از این پس بر ساده ترین و بدیهی ترین حقوق افراد یک‌جامعه مرثیه نسراییم.