تابو سازی: فقدان رویکرد مدون یا استراتژی هدفمند

در زمانی که کشور دارای تنش فراوان با اکثر جوامع جهانی و دولت های دیگر می باشد به طور قطع وضع محدودیت های بی فایده که ماحصلی جز تنش بیشتر گروهی از شهروندان با حاکمیت نداشته بدترین تصمیم ممکن می باشد.

تابو سازی یا وضع قوانینی که آنها را جزء خطوط قرمز نظام دانسته خواسته یا ناخواسته مشکلی به مشکلات لاینحل جامعه اضافه نموده و به همان نسبت گروهی دیگر از جامعه را دچار نارضایتی خواهد کرد و این امر دقیقا در عصری اتفاق میافتد که که حکومت ها با از بین بردن وصف مجرمانه نسبت به افعال و علایقی که مورد پسند و دلخواه گروهی از شهروندان آن کشور ها بوده مبادرت به کوچکتر نمودن دایره مجرمین و محدود نمودن قوانین جزایی خود می نمایند.

در جهت معکوس ما هر روزه با ارائه نبایدهایی مواجه می شویم که نه وصف شرعی داشته و نه سابقه قانونی مانند منع موتور سواری بانوان و یا ورود بانوان به استادیوم های فوتبال و با توصیف شرعی از این محدودیت ها آگاهانه یا ناآگاهانه خط قرمز و تابویی دیگر ساخته می شود که ورود به آن مسائل و نقد این رویکرد از توان بسیاری از صاحبنظران خارج و مشکل لاینحل دیگری ایجاد می گردد که به طور قطع و به صورت مستقیم تعدادی دیگر از افراد جامعه را دچار یک پروسه مجرمانه بی فایده خواهد کردو

برای حاکمیت نیز صرف انرژی و هزینه زیادی ایجاد خواهد نمود؛ لذا پسندیده است که تصمیم گیرندگان در هنگام ساختن تابوی جدید برای جامعه کلیه جوانب آن را مد نظر قرار داده و سیاست حداکثری و انبساطی جزایی حاضر را مورد تجدید نظر قرار دهند البته بدان شرط که این امر یعنی تابو سازی را یک استراتژی هدفمند تعریف شده از سوی عقلای قوم ندانیم.